ÖZEL GÜNLERİ SEVERİM

Resimleyen Ecem EKER

Havalar da bir türlü ısınmamıştı bu yıl. Var olan giysilerinden kışlık olanları çok azdı.

Kış mevsimi tam geçti derken uzadıkça uzamıştı. Yerini bahara bırakmaya da pek hevesli

görünmüyordu. Her gün hava durumunu izleyen babamın yüzünden soğukların devam

edeceğini anlıyordum. Üzerime yapışan ince elbiselerimi üst üste giymekten bıkmıştım artık.

Aslında bir kalın paltom olsa ne güzel olurdu. Sıcacık tutardı her yanımı. Hani düğmeleri

büyük, altı pelerin gibi olanından. Bir de kırmızı olsa… Baharı görmeden yaza geçeceğimiz

bu yılı pek sevemedim. Hep üşüdüm. Özelikle ayaklarım, onlar yalnızca banyo yaparken

ısındılar. Bizim buralarda kışı seven kimseyi bulamazsınız zaten.

Biz çiçekçilik yaparız. Ailece özel günleri çok severiz. Bu yıl bir hafta öncesinden

hazırlık yapmaya başladık. Çiçeklerin her renkten ve her cinsten olmaları çok önemliydi.

Pazardan aldığımız çiçekleri babamla aracımıza taşıdık. Bazıları ne de ağırmış. Neyse ki

benim babam çok güçlü, hiç zorlanmadan bu işi ve başka zor işleri de yapabiliyordu. İşin

bitmesiyle babamın yüzündeki gülümseme iyice belirginleşti. Cebinden paraları çıkarıp nasırlı elleriyle kabaca saydı. Yüzündeki anlamsız ifadeyle biraz bekledi. Paranın çoğunu elinde hesap kâğıdıyla bekleyen çiçekçiye uzattı. Çiçekçi parayı hızlıca saydı. “Kalanı yazıyorum sonra hallederiz virgül.” dedi.

Eve geldiğimizde annem ve kardeşim bizi bekliyordu. Evdeki heyecan ve mutluluğun

yüzlerine yansımasına bayılıyordum. Kahvaltıya birlikte oturduk. Bardağa doldurulan çayın

çıkardığı sesi ve kokusu huzur veriyordu. Neşeli bir kahvaltıdan sonra işe koyulduk. Araçtan

indirdiğimiz çiçekleri renklerine ve çeşitlerine göre ayırmak benimle kardeşimin işiydi. Üç

yaşındaki kardeşimin sarı, kırmızı, turuncu, pembe renkleri peltek peltek söylemesi babamın

çok hoşuna gidiyordu. “Bu yaşta bütün renkleri biliyor,” diye övünüyordu. Annem de çayını

yudumlarken bu mutlu ana sevecen bakışları ile katılıyordu.

Evimiz çiçek tarlasından daha güzeldi. Bu bizim tarlamızdı. Renklerine göre

ayırdığımız çiçekleri annemle babam birleştiriyor, lastiklerle sabitleyip, dağdan topladığımız

yeşil otlarla süslüyorlardı. Aynı veya farklı renklerin bir arada olduğu demetler, büyüklü,

küçüklü buketler, süslü fiyonklarla sarılanlar gibi onlarca çeşit çiçek grupları oluşturuldu.

İkisini de hayranlıkla izliyor, nasıl yaptıklarını öğrenmeye çalışıyordum. Acaba ben de bu

denli yetenekli olabilir miydim? Denemek gerekirdi. Çalışmalara katıldım. Onların yaptıkları

gibi yapmaya çalışıyor ama tam olarak başaramıyordum. Bunu fark eden babam şöyle yap,

burayı kır, şunu ekle gibi sözlerle beni yönlendiriyordu. Kırdığım veya atık hale getirdiğim

çiçekleri görünce üzülsem de pes etmeden daha da dikkatli çalışmaya devam ettim.

Her gün belirli aralıklarla çalışarak çiçek bahçemizi düzenledik. Artık o özel günün

gelmesini heyecanla bekliyordum. Okuldaki resim etkinliğinde annemi çiçek bahçesinde

çizdim. Evimizin duvarları, çatısı, odaları, yataklarımız, yiyeceklerimiz, tüm beyaz

eşyalarımız çiçektendi. Çantam defterim, giysilerim, hatta hayalimdeki kırmızı paltom bile

çiçeklerle bezeliydi. Öğretmenim de fikir verdi. Biten resmimi panoya özenle astı. “Ayşe

arkadaşınızın çalışması çok güzel olmuş. Günümüzü çok iyi anlatmış, “dedikten sonra

sınıftaki arkadaşlarım beni alkışladılar. “Keşke annem de görseydi,” diye düşünürken bir

şeyler planladım.

Eve gidince anneme okulda olanları anlattım. Onun buruk sevinci ve ilgisizliğine pek

anlam veremedim. Sınıfta yaptığım ve panoya asılan resmimi babama anlatınca, o, “Çok

merak ettim. Ne zaman görebilirim?” diye sordu. “İki gün sonra,” dedim.

Beklenen gün gelmişti. Mayısın ikinci pazarında çok erken kalktık. Ben babamla,

kardeşim ise annemle farklı yerlerde çiçekleri sergileyecektik. Annemi bırakınca babamın

yanına ben oturdum. Serin havayı yüzümde hissediyor, yolun ayaklarımızın altından

kaymasını izliyordum. Bu görüntü kaydıraktan hızla kaymaya benziyordu. Ama bitmiyordu.

“Bitmeyen kaydırak, bitmeyen kaydırak” diye bağırıyordum babamın gülmelerine aldırmadan

oyunuma devam ediyordum.

Motorun durması ile oyunum sona ermişti. Bulunduğumuz yer, dört taraftan arabaların

gelip geçtiği, trafik ışıklarının olduğu yoğun bir kavşaktı. Çiçeklerimizi karton tezgahlara

özenle yerleştirmek babamın çok iyi bildiği işti. Ben de yardım ediyor kendimce renklerin

uyumuna özen gösteriyordum. Yerleştirme işini bitirip beklemeye koyulduk. Güneş sabahın

serinliğini yavaş yavaş ılık hatta sıcak havaya çevirmeye başlamıştı. Beklemekten sıkıldığımı

anlayan babam, “Bugün pazar, insanlar geç kalkarlar. Sabırlı ol birazdan çiçekleri almaya

gelirler,” dedi. Ve babamın dediği gibi de oldu.

Kocaman siyah bir araba hızlıca tezgaha yaklaştı. Sürücü açık pencereden dövmeli

kolunu sarkıtmış telefonla konuşuyordu. Aniden konuşmasını keserek “En büyük buketiniz

hangisi?” dedi. Babam elindeki demetle açık pencereye yöneldi. Adamın buketi alması parayı uzatması ve uzaklaşması an içinde olmuştu. Bu ilk müşteri babamın neşesini arttırmıştı.

Bazıları aracından iniyor, alacaklarını tek tek seçiyordu. “Çiçekleriniz ne kadar güzel”

deyip bize övgüler düzüyordu. Kimi müşteriler de kendi buketlerini oluşturuyorlardı. Biz de

gelen istekleri karşılamak için çaba harcıyorduk. Bazen uzun uğraşlar sonucu hazırladığımız

buketlerin içindeki çiçekleri istiyorlardı. Ona da hayır diyemiyorduk.

Gün epey ilerlemişti. Küçük adımlarla bize doğru yaklaşan çocuğu kimse fark

etmemişti. Üstü başı pek iyi görünmüyordu. Bedenine küçük gelen montun sağ cebinde bir

şeyleri sıkıca tuttuğu belliydi. Çekingendi ve bu çekingenliği çiçekler bile hissetmişti sanki.

Yaklaştıkça adımları iyice yavaşladı, çevresini süzerek etrafa bakındı. Cebindekileri tezgâhın

boş yerine bıraktı. Kırışmış, terden ıslanmış kâğıt ve bozuk paralar tezgâhın küçük boşluğunu bile doldurmadı. Çiçeklerin tamamını göz ucuyla süzdü. Usulca aralarından kırmızı ve beyaz güllerin olduğu bir buketi seçti. Buketteki gülleri yanağına dokunacak şekilde sıkıca kucakladı. Çevresine bakmadan yavaş yavaş gözden kayboldu. Arkasından bakakaldım.

Babam “Birkaç yıldır geliyor, çiçekleri ölen annesine götürüyor, mezarlığa,” dedi.

Üzülmüş ve etkilenmiştim.

Günün geç saatine dek orada kaldık. Annemin çiçeklerin tamamını satıp bize yardıma

gelmesiyle özgürleştim. Kardeşimle oyun oynarken zaman epey geçti. Artık tezgâha kimseler

gelmiyordu. Babam kalan çiçekleri özenle topladı. “Şunları da satsak iyi olurdu, bunları da

kimse almadı,” diyerek annemle dertleşiyordu. Ben de satılmayanlardan kollarımın aldığı

kadarını kucakladım. Yorgunluktan oturan annemin kucağına koydum.

“Anneler günün kutlu olsun, bu çiçeklerin hepsi senin. Seni çok seviyorum,” dedim.

Babam da gülüp annemin yanına çöktü, kardeşim de...

Hepimiz çiçek bahçesindeydik.

Esas armağanımı yarın verecektim. Anneme sarılırlen bir yandan yarın camcı Arif

amcaya resmime nasıl bir çerçeve yaptıracağımı düşünüyordum.

*Bu etkinlik Tuğçe Sarsılmaz Köksel tarafından hazırlanmıştır.

KONU: Karşıdaki kişiyi mutlu ederek mutlu olma.

TEMA: Anneler günü.

ANAHTAR KELİMELER: Anneler günü, çiçek, mutluluk, hediye, paylaşmak.

KIPIR KIPIR DÜŞÜNCELER:

• Özel gün nedir? Size göre bir günü özel yapan nedir?

• Mutlu olmayı biz mi seçeriz?

• Bir başka kişinin, kendimiz için özel olduğunu nasıl hissetmesini sağlarız?

• En son kimi mutlu etmek için çaba gösterdin? Bunu nasıl başardın?

KIPIRDATAN ETKİNLİKLER:

• Benim düşünceme göre bir günün özel olması için ulusal ya da uluslararası adı

konulmuş bir tarih olması gerekmez. Sizler de bu düşünceme katılıyorsanız henüz

gelmemiş ama yaklaşmakta olan bir tarih belirleyin. Bu tarihte isterseniz

büyüklerinizden yardım alarak o günü özel kılmak için neler yapabilirsiniz planlama

yapın. Belki özenle hazırlanmış bir sofra, belki de kişiye özel yapılan resimlerden

evde kurduğunuz bir sergi olabilir. Bakalım yoğun duygular yaşadığınız ve

yaşattığınız, birbiriniz için özel olduğunuzu hissettirdiğiniz o gün, sizin için unutulmaz

bir gün olarak anılarınızda kalacak mı? Belki size özel bir isim vererek her yıl aynı

gün benzer rutinleri yaparak hayatınızda yeni bir ritüel oluşturabilirsiniz. Kim bilir?